Na szlaku podziwiać można m.in. tzw. Jajka Teide (Huevos del Teide). Ich powstanie porównać można do mechanizmu tworzenia się śnieżnych kulek… tylko temperatura jest inna.
Na szlaku podziwiać można m.in. tzw. Jajka Teide (Huevos del Teide). Ich powstanie porównać można do mechanizmu tworzenia się śnieżnych kulek… tylko temperatura jest inna.
Sarajewo położone jest na wysokości ok. 500 m, w szerokiej dolinie rzeki Miljacka, otoczonej wysokimi górami. Obecnie istniejące miasto zostało założone przez Turków w 1492 r. Nazwa Sarajewo pochodzi od tureckiego słowa “saraj”, oznaczającego pałac i związana jest z postawionym w tym mieście pałacem pierwszego osmańskiego władcy – Isa-beg Ishakovića.
Miasto przeżyło swój rozkwit w XVI w. za czasów namiestnika sułtana Gazi Husrev-bega. Ufundował on budowę wodociągu, meczetu, biblioteki i łaźni. W okresie jego panowania ludność prawosławna zbudowała cerkiew, a wygnani z Hiszpanii w 1492 r. Żydzi sefardyjscy wznieśli pierwszą synagogę. Wyznawcy różnych religii żyli zgodnie i dostatnio aż do 1697 r. kiedy, stojący na czele wojsk austriackich, książę Eugeniusz Sabaudzki (którego pomnik widzieliśmy w Budapeszcie!) zaatakował i zniszczył miasto. Stolica Bośni przeniesiona wówczas została do Travnika.
Po przejęciu władzy w Bośni przez Austro-Węgry w 1878 r. nastąpiła rozbudowa i modernizacja Sarajewa – powstały nowe szerokie ulice, kamienice, pierwsza rzymsko-katolicka katedra, doprowadzono energię elektryczną, pojawiły się tramwaje i nowoczesne fabryki. Rozwój został zatrzymany przez wybuch I wojny światowej. W czasie ostatniej wojny Serbowie oblegali miasto od kwietnia 1992 r., aż do końca października 1995 r. Do dziś w mieście widać ślady ostrzału.
Obywatele Bośni i Hercegowiny nazywani są ogólnie Bośniakami. Pojęcie to obejmuje Serbów, Chorwatów oraz Muzułmanów (Muzułmanów z narodowości – czyli naród; pojęcie to nie jest związane z wyznawaniem islamu); Bośniakiem jest się zatem niezależnie od religii. Bośniaka nie należy utożsamiać z Boszniakiem. Boszniak to obywatel Bośni wyznania muzułmańskiego.
Bośnia i Hercegowina jest państwem federacyjnym, składającym się z:
przy czym granica między tymi częściami federacji przebiega w sposób bardzo nieregularny.
Na wspólnym terenie ww. części, na północy kraju, leży Dystrykt Brčko; w tym regionie liczba Muzułmanów i Serbów jest zbliżona (po ok. 40 %); Chorwatów jest 20 %.
Głową państwa w BiH jest trzyosobowe Prezydium Bośni i Hercegowiny, w skład którego wchodzą przedstawiciele głównych grup etnicznych. Federacja Bośni i Hercegowiny oraz Republika Serbska mają własne parlamenty, rządy i pełną autonomię w sprawach wewnętrznych. W kompetencjach rządu centralnego pozostawiono nieliczne kwestie, m.in. sprawy zagraniczne, politykę monetarną i celną. Władza ustawodawcza i wykonawcza wybierana jest w sposób, który żadnej z grup etnicznych nie pozwala osiągnąć większości.
W państwie obowiązują trzy języki, traktowane jako równorzędne: bośniacki, serbski i chorwacki, przy czym języki te się wzajemnie przenikają i są zrozumiałe przez wszystkich mieszkańców kraju. W nomenklaturze międzynarodowej używa się nazwy języka serbsko-chorwackiego. Dodać należy, że języki bośniacki i chorwacki zapisywane są przy użyciu alfabetu łacińskiego, zaś w przypadku języka serbskiego stosuje się także cyrylicę. Władze Republiki Serbskiej używają głównie cyrylicy (w oficjalnych dokumentach, oznaczeniach drogowych).
Historia Bośni i Hercegowiny jest skomplikowana, nie można jednak jej ignorować. Od XV w., przez czterysta lat, była ona okupowana przez władze osmańskie, które pod koniec XIX w. zastąpiły Austro-Węgry. Mieszkańcy BiH od zawsze źle znosili zaborców, organizowali powstania i zbrojne akcje, jak zamach na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w 1914 r., który przyczynił się do wybuchu I wojny światowej.
Po wojnie tej Bośnia weszła w skład Zjednoczonego Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców (w którym Bośniacy byli prześladowani), przemianowanego następnie na Królestwo Jugosławii, czyli państwo narodów południowosłowiańskich (od “jug” – południe). Po II wojnie światowej parlament pozbawił monarchę tronu i utworzona została Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii złożona z sześciu republik: Serbii, Chorwacji, Macedonii, Bośni i Hercegowiny, Słowenii i Czarnogóry.
Bośnia i Hercegowina była najbiedniejszą z tych republik. Sytuacja ta uległa zmianie, gdy przywódca Jugosławii Josip Broz-Tito wszedł w konflikt z Józefem Stalinem, odrzucając dążenia Stalina zmierzające do przyłączenia Jugosławii do bloku wschodniego. Obawiając się inwazji sowieckiej Tito nakazał przeniesienie przemysłu ciężkiego i zbrojeniowego w górskie, trudno dostępne, tereny Bośni. W latach 60. XX w. na terenie Bośni powstały duże zakłady i przedsiębiorstwa związane z rynkiem cywilnym. W lutym 1984 r. w Sarajewie odbyła się Olimpiada Zimowa, dzięki czemu miasto przeżyło boom budowlany i zostało wypromowane na cały świat. Wszystkie te działania przyczyniły się do rozwoju Bośni.
W połowie 1991 r. Słowenia i Chorwacja odłączyły się od Jugosławii. Na przełomie lutego i marca 1992 r. w Bośni i Hercegowinie przeprowadzono referendum, w którym większość opowiedziała się za niezależnością kraju od Jugosławii. Wyniki referendum zbojkotowali Bośniaccy Serbowie. 3 marca 1992 r. Bośnia i Hercegowina ogłosiła niepodległość i już w kwietniu została uznana przez wspólnotę międzynarodową za niepodległe państwo. Także w kwietniu nastąpił atak Jugosłowiańskiej Armii Ludowej z obszaru Serbii i Czarnogóry. W październiku 1992 r., w centralnej Bośni, rozpoczęły się walki z wcześniej sprzymierzonymi Chorwatami. W czasie wojny dopuszczano się ludobójstwa i zbrodni mających na celu czystkę etniczną i umożliwienie podziału terytorium kraju pomiędzy Serbię i Chorwację.
Wojna w Bośni zakończyła się w listopadzie 1995 r., kiedy to w Dayton (USA) prezydenci Serbii, Chorwacji i Bośni podpisali układ pokojowy. Układ w Dayton zobowiązał strony do zaprzestania działań wojennych, określił granice państw oraz konstytucję i ustrój BiH. Przestrzegania postanowień układu nadzoruje Wysoki Przedstawiciel dla Bośni i Hercegowiny, który m.in. uprawniony jest do odwoływania ze stanowisk polityków z obydwu części federacji, których postawa mogłaby utrudniać wdrażanie w kraju procesu pokojowego.