Kamperem na Bałkany 2017 r., część VII: Dinara

Nasza przygoda z najwyższym szczytem Chorwacji – Vrh Dinare (Dinarą), rozpoczęła się od noclegu w miejscowości Glavaš, u podnóża szczytu. Zaparkowaliśmy nieopodal schroniska (mieszczącego się w kontenerze), które jednak o tej porze roku jest nieczynne. Co jednak warto podkreślić – dla chętnych turystów – po wcześniejszym kontakcie z obsługą schroniska – może ono zostać udostępnione. My oczywiście nie skorzystaliśmy z takiej możliwości, bowiem w naszym kamperze mieliśmy wszystko, co było nam do szczęścia potrzebne 🙂

Chwilę po tym, gdy zaparkowaliśmy w Glavaš, zrobiło się ciemno i pojawił się radiowóz. Uprzejmi panowie policjanci zostali prawdopodobnie wezwani przez któregoś z mieszkańców wioski, zaniepokojonych naszą obecnością w tym miejscu poza sezonem. Panowie zapytali, czy wiemy, że schronisko jest zamknięte i przyjęli do wiadomości, że będziemy nocować w kamperze. Nie było z tego tytułu żadnych kłopotów.

Planowaliśmy wczesną pobudkę, bo dzień coraz krótszy. Niestety w nocy nie spaliśmy najlepiej. Około 4 nad ranem obudził nas hałas, jakby ktoś uderzył / stuknął w kampera z zewnątrz. Dwie godziny później wokół auta słychać było szczekające psy. Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Uzbrojony w gaz pieprzowy Tomek wyszedł z kampera i przed autem spotkał się z krwiożerczą bestią. Bestia zamerdała ogonem, spojrzała smutnymi oczami… I tak rozpoczęło się robienie kanapek dla psa (Tomek stwierdził bowiem, że zamiast dawać psu chleb i kabanosa – lepiej mu zrobić kanapki z kiełbaską). Pies, a konkretnie suczka, którą Tomek nazwał Dinara, doceniła ten gest i bardzo kulturalnie zjadała najpierw suchą krakowską, potem grubą warstwę zimnego masła, którą Tomek nakładał na chleb, a na końcu chleb. I wydawała się bardzo zadowolona. Gdy zaspokoiła pierwszy głód położyła się nieopodal samochodu i zdrzemnęła. Po chwili pojawiła się bestia numer 2, nazwana Owcą. Sytuacja z kanapkami się powtórzyła. Następnie zjawiła się trzecia bestia – Młody, która – choć bardzo płochliwa – chętnie zjadała rzucane jej kawałki kabanosów. Na końcu zjawiła się czwarta bestia, która uzyskała miano Ciapka i dokończyła rujnowanie naszych zapasów. Dopiero, gdy wszystkie straszne stwory zostały nakarmione przyszedł czas na nasze śniadanie (owsianka 🙂 ).

Pierwsza z bestii (Dinara) pokazała, jak jest groźna.

Po zjedzeniu kilku kanapek Dinara zachowywała się trochę jakby była z nami.

Bestia numer dwa (Owca) od razu zyskała sympatię Kasi.

Nasz przychówek się powiększył 🙂

A to Młody, który nie podchodził zbyt blisko.

I Ciapek, który trochę zachodził przy skręcie 🙂

Psy najedzone, rozłożyły się w miejscach strategicznych wokół kampera.

My w środku jedliśmy śniadanie, starając się nie mieć wyrzutów sumienia, że się nie dzielimy.

Młody już gotowy do wyruszenia na szlak.

Szczyt Dinara mierzy 1830 m n.p.m. Z Glavaš prowadzi nań dobrze oznakowany na drzewach i kamieniach szlak turystyczny (białe kropki z czerwoną obwódką). Trasa, którą przeszliśmy z parkingu na szczyt i z powrotem, miała nieco ponad 19 km i zajęła nam niemal osiem godzin (wraz z odpoczynkami, czasem na fotografowanie i zwiedzanie jaskini). Droga na szczyt nie była trudna ani wymagająca, ale uciążliwa z uwagi na silny, zimny wiatr i nieco monotonna. Choć świeciło piękne słońce, to na szlaku nie było ciepło. W czasie naszego pobytu w Glavaš, wędrówki na szczyt i zejścia do auta nie spotkaliśmy (oprócz policjantów pierwszego wieczora) żadnych ludzi. Nam się to bardzo podobało – Dinara była tylko dla nas.

Po śniadaniu, z wysokości ok. 550 m n.p.m., ruszyliśmy w trasę. W awangardzie psy, maślanymi oczami patrzące od czasu do czasu na Tomka, przywódcę stada. Niestety czworonogi nie towarzyszyły nam w całej wędrówce, lecz oddzieliły się od grupy przy mijanych ruinach zamku, czyli po jakichś 600 m od startu… I nawet się za nami nie obejrzały… Prawdziwi przyjaciele człowieka, jasne 😉

Młody, Owca, Ciapek i Dinara na przedzie. W okolicach ruin zamku w Glavaš psy wybrały własną ścieżkę, a my poszliśmy dalej w górę.

Nieco wyżej, dwadzieścia metrów od szlaku, znajduje się jaskinia. Tomek już przygotował czołówki 🙂

Widok z jaskini na zewnątrz. Zwiedzanie jaskini nie wymaga przeciskania się, raz tylko trzeba się mocniej schylić.

Wewnątrz spotkaliśmy kilku gospodarzy, ale na szczęście nie obudzili się, by nas przywitać.

Warto wejść do środka, pod warunkiem, że ma się ze sobą latarkę.

Po opuszczeniu jaskini łagodnie pięliśmy się pod górę…

… i wkrótce osiągnęliśmy wysokość 1000 m n.p.m., gdzie znajduje się źródło wody pitnej.

Jaszczurki korzystały ze słońca.

Za nami widoczne jest jezioro Peručko.

Czas na kurtki, czapki i szaliki. Wieje!

W oddali widać pozostałości po kamiennych murkach…

… bo kamieni w tych okolicach trochę jest.

Piękne słońce, bezchmurne niebo … tylko zimny wiatr przypomina, że to ostatni dzień października.

Szlak wprowadził nas do zagajnika…

… od którego trudno było oderwać oczy.

Było w nim prawie, jak w baśni.

Potem był krótki odcinek trudniejszej trasy.

Widoki na tej wysokości zrobiły się ciekawsze.

Podziwialiśmy…

… bo było co.

Tomek już widzi szczyt. Od razu jakoś łatwiej się idzie 🙂

Po prawej stronie, u góry, widoczny jest cel wędrówki.

Wkroczyliśmy w wysoką kosodrzewinę, na przedostatni odcinek trasy na górę.

Tuż przed szczytem nawierzchnia stała się kamienno-drewniana.

Cel osiągnięty!

Dinara, 1830,91 m n.p.m., najwyższy szczyt Chorwacji.

Widok na południowy-zachód i oddalony od szczytu o ok. 60 km Adriatyk.

Na północnym-wschodzie widać Bośnię i Hercegowinę (granica państw przebiega niecałe 2 km od szczytu).

Nieopodal szczytu znajduje się napis Dinara oraz niewielki metalowy krzyż, który doskonale jest widoczny z daleka.

Smagani wiatrem rozpoczęliśmy schodzenie, utrwalając sobie widok na jezioro Peručko.

Najpierw, przez ok. kilometr, wracaliśmy po własnych śladach…

… dobrze oznaczonym szlakiem.

Przez chwilę mogliśmy jeszcze podziwiać Morze Adriatyckie.

Ale że nie lubimy chodzić dwa razy tą samą trasą, odbiliśmy na, widoczny na naszej mapie szlak, prowadzący nieco na wschód od tego, który już znaliśmy.

Po jakimś czasie okazało się, że może i na mapie szlak jest zaznaczony…

… ale w terenie to już niekoniecznie.

Jako że na naszej trasie nie było większych przeszkód…

… mogliśmy iść kierowani nieomylnym zmysłem orientacji Tomasza …

… i gps’em w telefonie 🙂

Po drodze mijaliśmy pozostałości zabudowań.

Zbliżamy się do schroniska, ale najpierw odwiedzimy jeszcze …

… Crkva sv. Ilije czyli kościół Św. Eliasza. Jest w nim krzyż, ołtarz i dzwonnica.

Na wysokości ok. 1300 m n.p.m. znajduje się schronisko górskie Martinova košara.

W schronisku może spać 14 osób. Przed budynkiem odnaleźliśmy oznaczenie szlaku, wkrótce wchodząc na znaną nam ścieżkę.

Przed nami, tuż na granicy drzew, widoczny jest kamper!

Nie ma jasności co do tego, jaką wysokość ma Dinara. Nasza chorwacka mapa (zakupiona oczywiście w bezkonkurencyjnej Księgarni Podróżnika) wskazuje, że mierzy 1831 m n.p.m. Tabliczka na szczycie podaje 1830,91 m. Umieszczona na szczycie skrzynka z dziennikiem wejść sugeruje, że 1831 m, z internetu wynika 1830 m, na pieczątce, którą odbić można na szczycie napisano 1831 m … Uznaliśmy, że szczyt mierzy 1830,91 m, czyli tyle, ile wygrawerowano na tabliczce znajdującej się na postawionym na szczycie słupie (stałym punkcie osnowy geodezyjnej). Brzmi to wystarczająco wiarygodnie, prawda :), a w dodatku, w zaokrągleniu daje 1831 m n.p.m.

Po powrocie do kampera wcale nie ruszyliśmy w dalszą drogę! Zjedliśmy obiad i jeszcze jedną noc spędziliśmy w miejscowości Glavaš. W nocy nic nas już nie niepokoiło, a rano nie było psów 🙁 Chyba wyczuły, że skończyły się kabanosy… Po śniadaniu wyruszyliśmy w dwugodzinną trasę do Jezior Plitwickich.